Messa. Við fórum í Hallgrímskirkju í morgun. Ellefu messu. Hjónin. Það var sæmileg kirkjusókn. Hörður Áskelsson benti mér á að Messias eftir Händel yrði flutt á nýársdag. Það var vingjarnlegt. Krakkar kveiktu á fyrsta aðventukerti. Baukar gengu til að safna fyrir Hjálparstarfi kirkjunnar. Ekki veitir af. Í lok prédikunar fór biskupinn með bæn og blessun. Meðal annars bað hann fyrir stjórnvöldum. Það er biblíulegt og gladdi mig: „Elskið óvini yðar.“
Jólafasta í skugga kreppu
Það er einskonar hátíðisdagur hjá mér í dag. Frú Ásta er að setja jólin upp í fimmtugasta sinn í lífi okkar. Henni hefur alltaf tekist að fá hýbýlin til að ljóma um jól. Hvar sem við vorum stödd í tilverunni. Snauð eða minna snauð. Við vorum aldrei rík. Erum ekki rík. Hún tapaði einhverjum krónum í matador víkinganna. Ég átti engar.
Riddarar Moggans og Jóhanna Sigurðardóttir
Það vekur spurningar að lesa Staksteina dagsins um riddaratign Jóhönnu Sigurðardóttur. Höfundurinn hnýtir í hana fyrir of mikinn einleik og ráðleggur henni að láta af og rekast betur. En það er einmitt það sem ég hef alltaf kviðið fyrir með viðleitni Jóhönnu til að hlúa að lakar settu fólki, að hún hefði ekki stuðning meirihluta ríkisstjórnarinnar.
Mannleg heill og farsæld
Aldrei hef ég höfðingjadjarfur verið. Ekki fremur en fólk af svipuðum slóðum og ég. Og því fór nokkuð um mig þegar Hannes Hólmsteinn Gissurarson setti athugasemd við pistil minn síðastliðinn sunnudag. Fyrir mér hefur maðurinn ávalt verið sérstakt fyrirbæri, hávær, djarfur, sjálfsöruggur og hvergi gefið eftir fyrr en á síðustu árum og þá nauðbeygður.
Stjórnarandstaðan segi einnig af sér
Á unglingsárum mínum fórum við bræðurnir dag eftir dag niður að höfn á morgnana til að snapa vinnu. Það gerðu einnig hundruð aðrir og fjölskyldumenn á ýmsum aldri. Oft var enga vinnu að fá vikum saman. Þegar fragtskip komu með farm utanúr heimi elti atvinnulaus hópurinn Jón Rögnvaldsson verkstjóra hjá Eimskip í þeirri von að finna náð í augum hans.
Það eru vonbrigði
Raddir gerast háværar um þessar mundir að nú skuli gengið í ESB. Þar sé lausn á flestum vanda þjóðarinnar. Mér varð á að spyrja sjálfan mig; Ef kjósa ætti um það nú, hver væri þín afstaða? Og svaraði sjálfum mér að ég myndi ekki kjósa. Þekki ekki galla og kosti þess að ganga þar inn nóg til þess að treysta mér til þess að kjósa.
Það var raun að horfa á Silfrið í morgun
Við fórum upp í Borgarfjörð til að slaka á. Vonuðumst eftir næði frá þvarginu um spillinguna og kreppuna. Veðrið tók ljúflega á móti okkur. Logn, gráð og hiti um núll. Ekki hægt að hugsa sér það betra. En einn af þessum föstu siðum er að kveikja á útvarpi á fréttatímum.
When Texans came to dinner
Hún kom frá Texas í síðustu viku. Ég hef ekki séð hana í tuttugu ár. Birna Björk. Systurdóttir mín. Sonur hennar, Kristinn, var með henni. Tvítugur myndarmaður. Hann er fæddur og uppalinn í Texas. Belton.
Hvaða kosti yrði þjóðinni boðið að kjósa um?
Það er verulega hrollvekjandi að lesa og heyra fréttir af því að sama fólk og kom þjóðinni til andskotans skuli enn sitja við völdin í bönkunum þegar stóru lánin taka að berast til þjóðarinnar. Ég finn ekki betur en að hjartað í mér sleppi einu og einu slagi úr við lesturinn.
Olíufurstinn og endurnar á Tjörninni
Það fer nú þannig fyrir mér á þessum dögum að ég get ekki snúið mér nógu hratt í hringi til að elta allar staðhæfingar sem menn láta frá sér fara um ástandið á landinu um þessar mundir. Það er ekki eins og talað sé einfaldlega í austur og vestur, heldur er einnig þvaðrað í allar aðrar áttir sem og upp og niður.