Í dag fer ég til baka í huganum. Fyrst um átta ár. Þá gengum við Ásta í æskuspor okkar sjálfra. Í ágústbyrjun. Gróðurinn á hátindi blómans. Það var mikið regn. Vatnið sat í haugum á gróðrinum. Slóð kom eftir fætur okkar. Í einni bóka Halldórs Laxness segir að grasið væri svo grænt að sýndist vera blátt. Þetta var þannig dagur.
Myndin hér fyrir neðan er tekin í Skógarhrauni í landi Gilsbakka í Hvítársíðu. Nánar tiltekið við Litla Fljót skammt frá Stínuflöt og Strípstjörnum. Ásta er með bakpoka. Í honum er nesti. Sjálfur bar ég myndavél í mínum bakpoka. Regnið rann niður í hálsmálið og eyðilagði farsímann minn.
Smellið á myndina og sjáið stærri gerð hennar. Ef vel tekst til sést heim til Gilsbakka efst á myndinni. Sjá má að túnslætti er lokið. Kolstaðahnúkur er lengst til hægri efst.
Fjörutíu árum áður höfðum við gengið um þessar slóðir. Sumarstelpa og sumarstrákur í sveit. Endurminningin vekur margslungnar tilfinningar. Fiðring. Við vorum á byrjunarreit. Þegar frú Ásta kemur heim úr vinnu síðdegis í dag er hún jafnframt komin í frí fram yfir páska. Hún átti inni sumarleyfisdaga frá síðasta ári. Og við stefnum upp í Borgarfjörð um helgina. Í kofann okkar á bökkum Hvítár. Litlatré.
Ég velti mér upp úr þessu í dag horfandi á regnið á grænu myndinni.
Segi nú bara, sömuleiðis kæri Arnbjörn. Bestu óskir til þín og þíns fólks. Væntanlega verður margt af því í kringnum þig um páskana. Innilegar kveðjur frá okkur Ástu.
Gleðilega páska.
Gleðilegra páska og ánæjulegra stunda í Litlatré óska ég ykkur. Kær kveðja.