Búandi hér hálfa leið austur á Hellisheiði, eða nánar tiltekið, upp undir Rjúpnahæð þar sem Salahverfi heitir, ákvað ég að aka niður í miðbæ Reykjavíkur til að kaupa hljómdisk hjá útgefanda. Var ferð mín byggð á þeirri reynslu að ýmis bókaforlög hafa selt mér bækur sínar á miklu hagstæðara verði en bókabúðir hafa boðið. Þetta var í morgun.
Ferðinni var heitið í þessa litlu sætu og rómuðu búð, Tólf tóna, sem hefur aðsetur á Skólavörðustíg. Þetta var mitt eina erindi í bæinn. Ég gaf mig fram við kaupmanninn sem væntanlega er einnig forstjóri og útgefandi og spurði um verð á tilteknum hljómdiski. Verðið var kr. 2.800.- . Hvort hægt væri að kría út afslátt,- og þá með skírteini eldri borgara í huga,- bauð forstjórinn 10% afslátt.
Þá var verð disksins komið í kr. 2.570.-. Ég hikaði við. Þetta var dýr diskur. Forstjórinn bauð þá upp á sérblandað expressókaffi úr automat maskínu. Hvað ég þáði. Kaffið var mjög gott. Svo fór ég heim á leið með diskinn en ósáttur í hjarta mínu. Fannst ég eyða of miklu.
Á heimleið kom ég við í Bónus á Smáratorgi. Vantaði dulítið af þessu og dulítið af hinu í matinn. Fékk mér gula kerru og brunaði inn búðina í kjölfar stórmyndarlegra kvenna á allskyns aldri. Fljótlega varð fyrir mér rekki hlaðinn hljómdiskum. Þar á meðal þessum sem ég hafði keypt tuttugu mínútum áður. Ég hallaði mér að rekkanum og las á verðmiðann: Þar stóð: Kr. 2.299.- Verðmunur án afsláttarins, fimm hundruð krónur.
Og ég sem gerði mér verð til Reykjavíkur til að spara.