Þetta var á biðstofunni í Læknasetrinu. Fyrri hluta morguns. Í vikunni. Það var fremur fátt fólk, eldri borgarar með einni undantekningu. Fjærst voru hjón. Konan hafði orð fyrir þeim. Þá yngri kona vanfær, komin langt á leið. Yfir henni var þessi heiðríkju svipur sem gjarnan einkennir vanfærar konur. Þá tveir karlar andspænis mér. Einn stóll laus á milli þeirra. Annar þeirra fletti tímariti. Hratt. Hinn iðaði í sætinu. Tók síðan að ræða við þann sem næst honum sat.
Heilabrot III
Mín orð eru orð almúgans. Setningin er skrifuð undir áhrifum frá Walt Whitman. Sumt sem hann segir vekur áhuga. Á ekki að orða það þannig? Whitman stillir sér upp hjá sjálfum sér: „Ég fellst á veruleikann, og dirfist að draga hann í efa, / Frá upphafi til enda gegnsýrðan af efnishyggju.“ Og síðar: „Orð mín taka síður til eigna og eiginleika, heldur minna þau á líf sem er óskráð, á frelsi og lausn úr vanda, …“ (Söngurinn um sjálfan mig. Kafli 23)
Mammoni allt
Í morgun las ég um það að „enginn þjónn getur þjónað tveimur herrum. Annaðhvort hatar hann annan og elskar hinn eða þýðist annan og afrækir hinn.“ Kristur er hér að fjalla um hjörtu manna. Hverju þeir skipi í efsta sæti þar. Síðan segir: „En farísearnir, sem voru menn fégjarnir, heyrðu þetta og gjörðu gys að honum. En hann sagði við þá: „Þér eruð þeir, sem réttlætið sjálfa yður í augum manna, en Guð þekkir hjörtu yðar.““ Lk.16.
Sorgarviðbrögð
Það var í lyftunni hérna í blokkinni einn morguninn. Ég fór að sækja Moggan niður í anddyri. Var léttklæddur og meðal annars sokkalaus í inniskóm sem aðeins hafa band yfir ristina. Fólk á leið í vinnu bættist í lyftuna á leiðinni niður, kona á einni hæðinni, karl á næstu. Það er mjög sjaldgæft að fleiri en einn séu samferða í lyftunum og er það eitt af þessum dásamlegu atriðum í blokkinni.