Auðvitað vildi ég ekki vera slakari en hinir og þess vegna fór ég út í bílinn minn síðdegis og setti í gang, þótt afkoma mín sé þannig þessi misserin að ég á varla fyrir bensíni síðustu vikuna í hverjum mánuði. Eins og svo margir aðrir. Þó er ég hættur að keyra bílinn nema stutta túra tvisvar í viku. En ég vildi ekki vera eftirbátur hinna.
Svo ók ég niður á Dalveg, framhjá Bónus í Smáranum og þegar ég var komin framhjá hringtorginu, norðan við Smárann, ók ég bara á átta kílómetra hraða. Fljótt safnaðist löng bílalest fyrir aftan mig því þetta er mikil umferðargata í báðar áttir og ekki þorandi að taka framúr.
Fljótlega byrjuðu bílarnir fyrir aftan mig að flauta og þá flautaði ég bara líka. Lá á flautunni alla leið upp á planið hjá Bykó. Þar snéri ég við. Ók síðan á sama hátt til baka niður Dalveginn, á átta kílómetra hraða. Og aftur safnaðist löng lest fyrir aftan mig og aftur tóku þeir að liggja á flautunni. Og ég líka.
Þetta gerði ég þrisvar sinnum, í hvora átt, því eins og allir vita þá er allt þegar þrennt er. Þegar ég ók framhjá sýslumanninum í þriðju ferðinni og sá löggurnar flykkjast út í löggubílana þá þótti mér vissara að auka hraðann dálítið og svínaði kringum hringtorgin og skaut bílnum inn í bílakjallarann undir Bónusbúðinni.
Alsaklaus á svipinn og blístrandi lagstúf rölti ég inn í búðina og hjálpaði konu að ýta innkaupakerrunni sinni. Sjálfur keypti ég þrjár appelsínur og fór svo heim.