Gömul kínversk kona átti tvo leirpotta. Hún hengdi þá hvorn á sinn endann á langri stöng sem hún bar á öxlum sínum þegar hún sótti vatn í uppsprettu sem var fjarri heimili hennar. Annar potturinn var með sprungu og var því aðeins hálffullur þegar heim kom en hinn var fullkominn og því alltaf fullur af vatni. Svona gekk þetta í tvö ár. Daglega gekk gamla konan með pottana að uppsprettunni og daglega kom hún heim með annan pottinn fullann af vatni en hinn hálfan.
Auðvitað var fullkomni potturinn ánægður með sína frammistöðu en sá sprungni skammaðist sín og leið honum illa þar sem frammistaða hans var aðeins til hálfs við það sem af honum var ætlast. Eftir tveggja ára vinnu talaði hann til konunnar við uppsprettuna og sagði: „Ég skammast mín fyrir frammistöðu mína. Vegna sprungunnar á hlið minni tapast helmingurinn af vatninu á leiðinni heim. Þú ættir að henda mér og fá þér nýjan pott.“
Gamla konan brosti og sagði: „Hefur þú tekið eftir því að þín megin við götuna er fullt af fallegum blómum á meðan engin blóm vaxa hinum megin götunnar? Það er vegna þess að ég hef alltaf vitað af þessum galla þínum og þess vegna sáði ég fræjum þín megin og á hverjum degi þegar við göngum heim vökvar þú blómin mín. Nú hef ég um árabil getað týnt þessi fallegu blóm og skreytt heimili mitt með þeim. Og það er af því að þú ert eins og þú ert.“
Marina Svabo Ólason sendi þessa hugleiðingu.