Fyrsta stjarna: Rás eitt á Ríkisútvarpinu var með ánægjulegra móti í morgun. Fram að níu fréttum var leikin tónlist eftir Isabellu Leonarda. Stórsöngvararnir Loredana Bacchetta og Luca Ferracio sungu með hljómsveit Dómkirkjunnar i Novara. Fögur tónlist og fagur söngur sem hreif mann að nýju til fegurðarinnar, eftir brímatilburði Silvíu Nóttar (Nætur??) kvöldið áður í sjónvarpinu sem skyggði á besta lag sirkussins, Þér við hlið, sem Regína Ósk flutti.
Einu sinni var krati
Auður og völd. Fjölmiðlafólk sér til þess að umræða um þessa tvo þætti tilverunnar hljóma í tíma og ótíma. Fjármál og stjórnmál. Velti því stundum fyrir mér hvað valdi. Finnst líklegt að aðstandendur þessara þátta séu duglegri en aðrir við að koma sér á framfæri við fjölmiðlana. Eiga væntanlega mikið undir því komið að ráða litnum á umræðunni. Þegar hæst lætur er því líkast að allir Íslendingar séu annað af tvennu, milljarðamæringar eða stjórnmálahetjur.
Bergmál hugsunar
„Mér fellur ekki fólk sem hvorki hefur fallið né hrasað.
Dyggð þess er lífvana og ekki mikils virði.
Lífið hefur ekki sýnt þeim fegurð sína.“
Prófessor, prestur og smávaxin kona
Það var fjölmennt í erfidrykkjunni. Salurinn þéttskipaður. Fólk settist við borðin og þáði veitingar. Til að byrja með var kyrrð yfir en síðan tók fólk að lyfta huganum og ræða saman. Eftir nokkurn tíma fylltist salurinn af klið mannamáls. Fólk tók að færa sig á milli borða til að heilsa ættmennum og kunningjum eða safnaðist í hópa. Aftur og aftur heyrðist setning eins og „fólk hittist ekki nema þegar einhver í fjölskyldunni fellur frá.“
Kátir voru karlar
Um aldamótin síðustu urðu fyrirferðamiklar umræður í fjölmiðlum um það hvenær ein öld endaði og næsta hæfist. Munaði heilu ári á skoðunum fólks um málið. Var með nokkrum ólíkindum að fylgjast með því hvernig hinir mætustu menn gátu helt sér út í þrasið og orðið orðhvassir í málflutningi sínum.
Tungutal í BYKO
Kom við í BYKO. Á oft erindi þangað. Þó ekki sé nema til þess að skoða nýjungar í verkfærum. Kaupi gjarnan skrúfjárn eða þjöl. Eins og börnin í gamla daga keyptu sér Matchbox bíla ef þeim áskotnuðust fáeinir aurar. Það er afar ánægjulegt. Framleiðendur eru svo elskulegir að hafa tólin í fallegum litum, djúpgrænum, bláum og rauðum. Þau dýrari tekur maður upp og vegur í hendi og mundar, leggur síðan frá sér aftur. Og kinkar kolli.
Einföld strik og fáir litir
Stundum raða góðir dagar sér upp og umlykja fólk. Þá er góður tími. Það er samt misjafnt hvað gerir daga góða. Hjá flóknum og margbrotnum sálum þarf vafalaust margháttuð atriði til að gera daga góða. Okkur hinum nægja einföld strik og fáir litir. Síðustu dagar hafa einmitt verið slíkir í mínu umhverfi og innri maðurinn brosir drjúgur með sig þegar orð Prédikarans um vondu dagana missa gildi sitt um hríð, þótt sígild séu.
Áskorun
Smelltu á myndina hér fyrir neðan.
Tvö stórmál vikunnar
Tvö mál hafa vakið athygli framar öðrum þessa vikuna. Í fyrsta lagi er um að ræða blaðamennsku DV. Ekki er nema eðlilegt að þjóðin kveini yfir aðferðum blaðsins. Aðferðum sem eiga rót sína í fégræðgi. Og ekki hvað síst þegar hún er ættuð frá mönnum sem eiga fúlgur af peningum. Rökfærslur ritstjóranna til að réttlæta aðferðir sínar eru bull. Áhugi þeirra á því sem þeir kalla sannleika er ósannur. Þeir eyðileggja meira en þeir þykjast lagfæra. Og vita það. En dagblöð þurfa að seljast.
Ólafur Oddur Jónsson, minning
Það verður fátt um orð þegar reynt er að setja saman litla grein til að minnast séra Ólafs Odds. Svo skyndilegt og óvænt var fráfall hans að hugurinn á fullt í fangi með að meðtaka atburðinn.Vandasamar spurningar vakna, spurningar um rök lífsins, örlög manna og aðferðir Guðs. Aðferðir Guðs gagnvart þeim sem helguðu sig starfi í hans nafni og gáfu allt sitt til. Útdeildu sálu sinni, eins og Jesaja þriðji orðaði það. Sálu sinni, sem þýðir hjarta sínu, huga og vilja.