Nú fara menn að hressast. Dalurinn kominn í 120. kr. Þá fær maður von um að geta bráðlega aftur keypt bækur á Amazon. Ég hætti þegar dalurinn fór í 90 krónur. Það verður ánægjulegt að vita af möguleikanum þótt lítið sé um skotsilfur. Svo er í öllu falli hægt að velta því fyrir sér, á netinu, hvaða bækur gaman væri að eignast.
Orð, efni og unaður
Nú hvolfist flóðið yfir þjóðina. Stórir brimskaflar. Bækur. Orð. Hugsanir. Milljónir orða. Ofan í brimskafla krepputalsins. Það er mikil ágjöf um þessar mundir. Samt að verða komið nóg af krepputali. Meiri hluti þess froða. Tölum því um bækur. Næstu vikur að minnsta kosti.
Kona með þrettán fingur
Hún var grönn, nett og meðalhá. Greiddi hárið slétt aftur, utan tvo lokka eins og gyðingalokka, sem lágu niður með vöngunum. Andlit hennar var slétt, augun lifandi og augnabrúnirnar mjó strik. En munnurinn var dálítið sérstakur.
Hvað á það að þýða af síldinni að verða veik?
Hvað á það að þýða af síldinni að verða veik? Og missa verðgildi sitt, síldin, veðsett óveidd. Upp í topp. Og það á svona erfiðum tímum. Er þetta ekki gjörsamlega óábyrgt? Hvernig bregðast nýju bankarnir við? Hvernig brugðust gömlu bankarnir við?
Um hvað yrði kosið?
Það var kisulórusvipur á Steingrími Joð í fréttunum í gærkvöldi þegar hann var spurður um viðhorf sitt til þess að VG mældist stærsti stjórnmálaflokkurinn á landinu. Mig minnir að hann hafi svarað: „Það er auðvitað ánægjulegt. Við eigum inni fyrir þessu.“
Hverslags aumingjar eru þetta?
Las það á netinu í morgun að Hreinn Loftsson ásamt einhverjum hulduvinum stefni að því að kaupa Árvakur. Óþægilegar kuldabólur flæddu niður eftir bakinu á mér. Spurði svo Ástu, höstugur, hverskonar aumingjar þetta væru sem stæðu að Árvakri að geta ekki haldið fyrirtækinu gangandi.
Hjartahnoð á Mogganum
Mikið mundi ég sakna Moggans. Hef lesið hann í meira en sextíu ár. Í augum mínum hefur hann alla tíð verið kletturinn í blaðaheiminum. Ritstjórar hans og margir mætir blaðamenn í gegnum tíðina menn sem maður treysti. Ég hef ekki sömu tilfinningu fyrir þeim sem skrifa blaðið núna. Enda eigendahópurinn öðruvísi samansettur.
Messa, Silfur og Heinrich Böll
Messa. Við fórum í Hallgrímskirkju í morgun. Ellefu messu. Hjónin. Það var sæmileg kirkjusókn. Hörður Áskelsson benti mér á að Messias eftir Händel yrði flutt á nýársdag. Það var vingjarnlegt. Krakkar kveiktu á fyrsta aðventukerti. Baukar gengu til að safna fyrir Hjálparstarfi kirkjunnar. Ekki veitir af. Í lok prédikunar fór biskupinn með bæn og blessun. Meðal annars bað hann fyrir stjórnvöldum. Það er biblíulegt og gladdi mig: „Elskið óvini yðar.“
Jólafasta í skugga kreppu
Það er einskonar hátíðisdagur hjá mér í dag. Frú Ásta er að setja jólin upp í fimmtugasta sinn í lífi okkar. Henni hefur alltaf tekist að fá hýbýlin til að ljóma um jól. Hvar sem við vorum stödd í tilverunni. Snauð eða minna snauð. Við vorum aldrei rík. Erum ekki rík. Hún tapaði einhverjum krónum í matador víkinganna. Ég átti engar.
Riddarar Moggans og Jóhanna Sigurðardóttir
Það vekur spurningar að lesa Staksteina dagsins um riddaratign Jóhönnu Sigurðardóttur. Höfundurinn hnýtir í hana fyrir of mikinn einleik og ráðleggur henni að láta af og rekast betur. En það er einmitt það sem ég hef alltaf kviðið fyrir með viðleitni Jóhönnu til að hlúa að lakar settu fólki, að hún hefði ekki stuðning meirihluta ríkisstjórnarinnar.