Hver er náungi þinn?

Alltaf hef ég verið heillaður af gáfuðum mönnum. Hef þó gjarnan skipað þeim í tvo megin hópa. Veit að það er mikil einföldun. Annar hópurinn er þannig að ég taldi mig betur settan í hæfilegri fjarlægð frá honum svo að minnimáttarkenndin þrýsti mér ekki ofaní jörðina. Stundum henti það að einungis hausinn á mér stóð upp úr og þá var ég lengi að ná mér upp á yfirborðið aftur.

Hinn hópurinn, eða eigum við að segja einstaklingarnir sem teljast til hans, verkaði þveröfugt við þann fyrri. Gáfur einstaklinga hans voru/eru svo þroskaðar að flestir sem nutu af nálægð þeirra skynjuðu lífið á viðráðanlegri hátt. En svo er auðvitað til fullt af fólki sem hefur á sér orð fyrir gáfur, þótt vitsmunir þess séu í rauninni engar sérstakar mannvitsbrekkur.

Í gegnum tíðina hefur þróast með mér sá skilningur á gáfum að þær séu harla rýrar, mjóslegnar, vanti í þær mannkærleika. Í þeim bókum sem ég hef verið að lesa síðustu misseri sem og þeim sem ég hef sótt mér uppörvun til í gegnum tíðina, sýnist mér að þeir höfundar og hugsuðir sem sígildir eru, þ.e. hafi fullt gildi í hverri nýrri kynslóð, einkennist flestir af mannskilningi og mannelskandi anda.

Markmið þeirra, í gegnum aldirnar, hafi verið að skila af sér orðræðu, textum, sem uppörvi fólk og auki við það fremur en dragi það niður. Í glymjanda samtímans virðist mér meira lagt í neikvæða umræðu, þar sem einstaklingar og hópar leggi sig fram um að ýta náunganum „niður í fljótið“, svo vitnað sé í Dante, fremur en að létta göngu hans og glímu við tilveruna. Þangað til það kemur að þeirra eigin málum. Þá sýnist farið mildari orðum um hlutina.

Skildu eftir svar

Netfang þitt verður ekki birt. Nauðsynlegir reitir eru merktir *

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.