Bókahillur geta glatt fólk, og felst gleðin sem af þeim hlýst í því að í þeim finnast stundum bækur sem minnið hafði ekki á hraðbergi. Og það vekur hljóðláta ánægju þegar fingur leiðir augun og finnur bók sem taldist til vinar, vinar sem ekki var sinnt um alllangt skeið vegna framhleypni nýrra vinda sem léku á leið sinni hjá.
Geirinn og bókmenntirnar
Einhvern tímann á miðri síðustu öld, þegar Listamannaskálinn, staðsettur við stíginn á milli Kirkjustrætis og Vonarstrætis, var og hét, var Kjarval spurður að því hvort hann sækti sýningar ungu listmálaranna. Tilefnið var mikil sýning ungra listamanna í skálanum. Kjarval svaraði því til að það gerði hann aðeins ef hann fyrirfram hefði áhuga á þeim. Sem væri sárasjaldan.
Stökkið
Sagan segir frá nokkrum piltum sem í galsa stundarinnar leituðu eftir ævintýrum og gengu niður á bryggju. Sjórinn hafði brotið skarð í bryggjuna, „…það var allbreitt skarð, framarlega. Það var norðangola og úfinn sjór. Sá, sem á undan fór, var glanni, hann hljóp til og stökk yfir skarðið. Hann fann, að það mátti ekki tæpara standa, að hann gæti fótað sig hinumegin, það var svo langt hlaup og hált á borðunum.“
Bláa kannan
Skáldsagan Karítas eftir Kristínu Marju Baldursdóttur. Var að ljúka við hana. Lauk henni. Hef ekki haft úthald til að ljúka Íslenskri skáldsögu síðan Skugga-Baldri Sjóns. Var hrifinn af henni. Er líka hrifinn af Karítas. Sérílagi fyrsta hlutanum. Hann er magnaður. Hefur þennan sterka undirtón sem kraftmikil skáldsaga á hafa. Svo sterkan að maður finnur fyrir honum allan tímann. Án þess að vera nefndur.
Undir áhrifum
Það koma svona dagar þegar áhrif fylla huga manns. Áhrif sem flæma rósemi í burt og einhverskonar kný eða óþol fyllir rýmið. Þetta leggst einnig á heilann og síðan vex þetta og verður að einskonar fóstri sem krefst fæðingar. Og hananú. Engin miskunn. Af stað.
Ég hafði eignast nákomna vini
„Þegar ég var sjö ára gaf frænka mín mér David Copperfield eftir Charles Dickens. Þegar ég hafði lesið nokkra stund var komið að mér hágrátandi uppi í stiga. Þá var David búinn að missa mömmu sína. Þetta var víst svokölluð innlifun. Ég hafði eignast nákomna vini við lestur þessarar bókar, þar á meðal David sjálfan, Betsy frænku hans og vinnukonuna Pegotty.“
Veislur í farangrinum
Þetta var í gærmorgun. Við áttum stefnumót um hádegið. Hann hafði frestað því um viku vegna ferðalaga erlendis. Það lá því beinast við að spyrja hvert hann hefði farið.
„Til Bandaríkjanna,“ sagði hann, „Key West meðal annars.“
„Key West?“ sagði ég og rak upp stór augu og spurði hvort hann vissi eitthvað um Hemingway.
„Það er nú líkast til,“ sagði hann, „hef komið í safnið hans tvisvar.“
Að hugsa sjálfstætt
„Svar er einskisvirði nema maður hafi fengið það með því að hugsa sjálfur.“ Þannig svaraði Myles Burnyeat, einn fremsti Platonsérfræðingur í hinum enskumælandi heimi, útvarps- og sjónvarpsmanninum Bryan Magee, þegar sá síðarnefndi ræddi við hann.“
Bergmál hugsunar
„Mér fellur ekki fólk sem hvorki hefur fallið né hrasað.
Dyggð þess er lífvana og ekki mikils virði.
Lífið hefur ekki sýnt þeim fegurð sína.“
Naglinn og höfuðið
Til eru máltæki svo haganleg að aðdáun vekur. Eitt þeirra, kunnuglegt, á vel við á þessum dögum óeirða og ofstækis sem nú einkenna fregnir í fjölmiðlum.