Enn eitt árið stend ég mig að því að mana sjálfan mig til að líta við á hátíðinni. Það er ekki í fyrsta sinn. Öll fyrri skiptin fann ég upp á þokkalegri afsökun (við sjálfan mig) til að komast hjá því að fara. Svakaleg fælni er þetta.
Á eyðilegri heiði – á jaðri borgar
Um hádegisbil í gær leit ég út um glugga upp úr blöðum og bókum og fegurðin í litunum sem við blöstu kölluðu mig út í bókstaflegri merkingu.
Í skjóli við ungan birkibol…
Það var um sjöleytið í gærmorgun. Ég fór í örstutta gönguferð í kringum litla kofann okkar. Í skjóli við einn útvörðinn gat að líta þessa stjúpu, skærgula og glæsilega. Hún verkaði eins og ljósgjafi fyrir daginn sem reyndist verða einn af þeim ljúfustu á sumrinu. Þó var norðaustan tíu til fimmtán og hitinn aðeins sjö gráður.
Kona með pípuhatt
Á leiðinni niður í miðbæ Reykjavíkur í gærmorgun beygði ég inn á Laugaveginn af Rauðarárstíg úr suðri. Umferðin mjakaðist á þeim hraða sem ævinlega er á þessum stað. Öll bílastæði voru upptekin vinstra megin götunnar og slangur af gangandi fólki á leið í ýmsar áttir. Sem ég kom á móts við Tryggingastofnun gekk kona í veg fyrir bílinn og gaf stöðvunarmerki með útréttum handlegg.
Laufið hélt í regndropana
Veðrið á laugardag var eins og af óskalista. Það var stafalogn og hiti 15°C. Svo á miðjum degi tók að rigna. Helli rigna. Regndroparnir streymdu lóðrétt niður, þétt saman. Það var eins og ský félli. Laufblöð ungu hríslnanna breiddu úr sér og teyguðu regnið og héldu í dropana. Fagnandi. Það hafði ekki rignt í margar vikur. Ósjálfrátt stóð ég upp, gekk út fyrir skyggnið, leit til lofts og lét rigna framan í mig.
Um gáfað fólk og annað
Mjög ungur tók ég að dást að gáfuðu fólki. Þegar ég heyrði fullorðið fólk ræða um gáfaða menn þá nam ég aðdáunartóninn í tali þeirra og hugsaði með lotningu til gáfumannanna. Svo í barnaskólanum þegar ég var færður upp um bekk til eldri krakka, töluðu kennararnir um að mér gengi svo vel.
Guðshús á drottinsdegi
„Mig langar í messu,“ sagði ég við Ástu. „Til er ég,“ svaraði hún að bragði. Fyrir valinu varð Hallgrímskirkja. Svo ókum við í veðurblíðunni eins og leið liggur úr Kópavogi. Ásta við stýrið. Umferðin var í lágmarki. Sem von er. Það er verslunarmannahelgi. Og stafalogn á Skólavörðuhæð.
Nostos, blóm og myndir
Liðin helgi einkenndist af veðurblíðu. Við nutum þess út í æsar, gamla settið, uppi í Borgarfirði að vanda. Þangað leitum við sífellt. Kannski er það nostalgía, nostos á grísku, að snúa heim eða til baka. Eða þá þrá eftir endurhljómi tilfinninga sem hófust í æsku og bjó um sig í hjörtunum. Það er ekki einfalt að orða þetta.
Að mæla ágæti ríkisstjórnar?
Það er talað um stöðuleikasáttmála. Um hann falla mörg orð. Það er talað um Icesave -samning. Um hann falla enn fleiri orð. Á sama tíma hamast skrímslið. Það hamast með gráðugum kjaftinum og étur upp eigur fólks. Og afkomu. Hægt og bítandi. Hægt og bítandi. Étur og étur. Ríkisstjórnin lætur gott heita.
Regnúði eins og silkislæða
Helgin var græn. Gróðurinn teygði sig og teigaði regn og birtu. Hitinn um 15 gráður. Norðaustan andvari lék við lauf hríslnanna. Það er sérstök sýn að sjá laufið á öspinni tifa og blakta. Asparilmur lá í loftinu.