Ich spreche nicht Deutsch

Þegar ég kom út í morgun í þetta yndislega mjúka veður, þokusúld og stafalogn og húsin í grenndinni dulúðug og trén og tækin á leikvellinum, þá andaði ég að mér þessari blessun sem felst í slíkum morgnum og hélt niðri í mér. Og andvarpaði í einskonar aðdáun, eða hvernig ég á að orða það. Flaug í huga minn titill á bók eftir Francoise Sagan, ,,Dáið þér bRahms“? Hefði því getað sagt við næsta mann, ef það hefði verið nokkur næsti maður: ,,Dáið þér svona morgna?“

Svo rifjaðist upp fyrir mér morgun í Bremerhavem. Við vorum þar á Þormóði goða með karfa frá Nýfundnalandi. Ég fór í gönguferð snemma morguns og veðrið var eins og hér í morgun. Síðan hef ég kallað svona veður meginlandsveður þótt ég hafi ekkert fyrir mér í því. Fólk var á leið í vinnu, gangandi og bílandi. Þó var enginn asi. Allir stefndu inn í miðbæinn. Ég í hina áttina.

Tveir menn um þrítugt komu gangandi á móti mér á breiðri gangstétt og voru með tvo Doberman hunda í taumi. Þeir voru með munn körfu og skottið stýft. Afskaplega falleg dýr, glansandi feldur, sperrt eyru og vingjarnlegt augnaráð. Ég gat ekki á mér setið og tók að dásama hundana við mennina. Þeim líkaði það vel og ég þóttist tala á ensku og þeir á enskri þýsku. Þetta gekk nokkrar í mínútur.

Svo vildu þeir kanna deili á mér og þá kom heimavarnarliðið upp í mér og ég sagði:

,,Ich spreche nicht Deutsch,“ og hélt leiðar minnar.
Þetta var árið 1960.

Skildu eftir svar

Netfang þitt verður ekki birt. Nauðsynlegir reitir eru merktir *

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.