Þegar við strákarnir á Grímsstaðaholtinu komum niður á Austurvöll var búið að kasta táragasi. Hvítliðar komnir fram með kylfur og mannfjöldinn tekinn að hlaupa í ýmsar áttir. Við komum hlaupandi um sundið sem lá frá Vonarstræti, framhjá hjá Listamannaskálanum og Baðhúsi Reykjavíkur yfir á Kirkjustræti. Það heyrðist mikill hávaði.
Austurvöllur var eins og vígvöllur. Lætin feikileg. Stærri strákarnir skelltu sér strax inn í hamaganginn og hurfu. Steindór bróðir þar á meðal. Allt í einu var ég orðinn einsamall. Þá minnkaði áhuginn í mér snarlega. Tveir karlmenn öskruðu á mig: „Þú ættir ekki að vera hér. Komdu þér heim til þín.“
Ég fór yfir að Landsímahúsinu. Allt í einu stefndi stór hluti hjarðarinnar þangað. Mér þótti vissara að koma mér af svæðinu. Þetta var 30. mars 1949. Afmælisdagur pabba míns. Hann tók þátt í mótmælunum. Afmælið gleymdist í látunum.
Á næstu dögum snérist umræðan um andúð á hvítliðunum og hlutverki þeirra. Í þeirra hópi voru margir sem síðar töldust hinir mætustu menn. Ég man mjög vel að ég var á bandi með inngöngu í Nato. Þótti gott að komast í varnarbandalag með bandaríkjamönnum. Ég var tólf ára þegar þetta gerðist. Steindór bróðir fimmtán. Hann kom heim löngu seinna en ég. Sæll og glaður með þátttöku sína sagði hann hetjusögur, hróðugur.