Stundum, við lestur bóka, grípur ein setning mann slíkum tökum að ekki er hjá því komist að lesa hana aftur, já og aftur, leyfa henni að síga inn í vitundarrýmið og fara um hugann eins og svalandi drykkur um heitan líkama. Og svo verður maður að rísa á fætur og ganga um, stansa við glugga og horfa út án þess að sjá út og finna setninguna aftur og aftur hafa sjálfa sig yfir.
Annar í bókajólum
Þetta hefur verið stórkostleg hátíð hér innan við Horngluggann. Og við skiljum það þannig að frelsarinn okkar, – sem fornleifafræðingar segja nú að hafi verið fæddur í Betlehem nyrðri, það er, skammt frá Nasaret og fellur líklega betur að frásögum guðspjallanna, – hafi með lífsafreki sínu skráð spor sín svo óafmáanlega í sögu mannkyns að meiri hluti þess minnist hans árlega á jólum.
Leitin
Aftur og aftur
viku eftir viku
mánuð eftir mánuð
og ár eftir ár
hef ég farið af stað
til að leita
Rauðir úlfar
Fyrst þegar ég heyrði frá því sagt að kona nokkur, sem ég kannaðist við, þjáðist af „rauðum úlfum“, þá hváði ég við og brosti með sjálfum mér. Einu kynni mín af rauðum úlfum voru frá því í bernsku, þegar mér, tíu eða ellefu ára gömlum, var gefin nýlega útgefin bók eftir Rudyard Kipling, Dýrheimar sögur úr frumskógum Indlands. Ein sagan í henni fjallar einmitt um rauða úlfa og drenginn Mowgli sem ólst upp með þeim.
Tvær afburða bækur
Við skiptumst á bókagjöfum fyrir skömmu, hjónin. Hún fékk Ólafíu, ævisögu Ólafíu Jóhannsdóttur, fágætrar afburða konu, ég fékk Upp á Sigurhæðir, sögu Matthíasar Jochumssonar, eins af ástmögum þjóðarinnar. Við lesum þessar bækur á aðventunni, látum þær anda inn í okkur frásögum af lífi og starfi þessara miklu hetja. Það er við hæfi þar sem aðal þeirra beggja, Ólafíu og Matthíasar, var trúin á Guð, kærleika hans og óendanlega elsku.
Það fennir hratt í sporin
Bjartur og fagur dagur í gær.
Himininn skír. Norðaustan kaldi.
Ókum í sveit. Umferð var lítil.
Mættum þar grimmu frosti við jörð.
Drottning allra heimsins tungna
Þrjú lítil erindi úr ljóðum Einars Benediktssonar leyfi ég mér að
birta hér í tilefni dagsins, dags íslenskrar tungu.
„…græt ég eins og barn til móður“
Það var ellefti nóvember í gær. Á þeim degi fæddist þjóðinni stórmenni árið 1835. Séra Matthías Jochumsson. Skáld og snillingur. Sálmar hans, frumsamdir og þýddir eru sungnir enn í dag. Ákall til Guðs um huggun á sorgarstundum. Allir upplifa þær. Með klökkva í hjarta hefur þjóðin tekið undir með kirkjukórum landsins í sálmunum, Hærra minn Guð til þín og Lýs milda ljós.
Pétur Gautur – bravó, bravó
Nú gefur maður hæstu einkunn. Annað er akki hægt. Útfærslan, leikurinn, leikararnir, grannir og feitir, sviðsmyndin, ljósin og hljóðin. Allt gert með glæsibrag. Bráðskemmtilegt. Afar ánægjulegt.
Mýrin – í örfáum orðum
Það er nú þannig með okkur hjónakornin að bíóferðir eru fremur sjaldgæfar. Kannski ein á tveggja ára fresti. Helgast það fremur af áhugaleysi mínu en frúarinnar. Svo og auðvitað af tilveru Litlatrés sem við stundum af ástríðu. Hvað um það. Nú þegar liðlega sjötti hluti íslensku þjóðarinnar hefur séð Mýrina er ekki óeðlilegt að Ásta beri fram spurninguna: „Á ég þá að fara ein?“