Hún verkaði á mig eins og veisla, Lesbók Morgunblaðsins, síðastliðinn laugardag. Af sextán síðum hennar voru átta með kjörefni fyrir mig. Þeim til viðbótar frábær myndaopna Rax og loks baksíðan með greininni Myndin af heiminum.
Sáðmenn í sjö bindum
Var að horfa á Kiljuna fyrir stundu. Það var skemmtilegur þáttur. Fjallað var um Steinar Sigurjónsson á flottan hátt. Hrós. Við Steinar áttum sjö eða átta bráðskemmtileg samtöl fáum árum fyrir andlát hans. Ræddum við bókmenntir, heimspeki og trúmál. Það var ákaflega skemmtilegt að ræða við hann. Við náðum vel saman og leið vel í samtölunum sem sum urðu verulega lengri en lagt var upp með.
Óreiðan í sjálfum mér
Það var í Kiljunni, þætti Egils Helgasonar, 13. febrúar. Þeir töluðu um bókmenntir, Egill og Eiríkur Guðmundsson. Ræddu um William Faulkner. Bókmenntafræðingurinn sagði Faulkner vera einn af fimm mestu skáldsagnarithöfundum tuttugustu aldarinnar. Ekkert minna en það.
Zizek, Njála og fleiri bækur
Það fór nú þannig á þessum fyrstu erfiðu tíu dögum, sem að baki eru, að bækur og bókmenntir hópuðust að mér með elsku og örlæti og urðu mín mesta huggun fyrir utan óendanlega umhyggju og elsku eiginkonunnar. Að sjálfsögðu. Ekkert tekur henni fram. En bækurnar, með þeim komu hinir ýmsu höfundar til sögunnar og persónur sagnanna og settust á rúmgaflinn og ræddu málin. Það var elskulegt samfélag.
Mannshöfuð er nokkuð þungt…
Það gladdi mig að heyra að Ljóðhús, bók Þorsteins Þorsteinssonar um skáldskap Sigfúsar Daðasonar, skyldi hljóta Íslensku bókmenntaverðlaunin. Ég var svo heppin í júní síðastliðnum að Ásta mín gaf mér bókina sem hefur verið meira og minna uppi við síðan og flett í henni fleiri daga. Þetta er skemmtileg bók sem brýtur upp skáldskap Sigfúsar og gefur sýn á fleiri hliðar hugsana hans.
Emily Dickinson
„I am nobody, who are you? Are you nobody, too?
Then that’s a pair of us!“
Cicero
„Salus Populi Suprema est lex“
Ívanov – bravó, bravó
Við skemmtum okkur fjarskalega vel í Þjóðleikhúsinu í gærkvöldi. Leikararnir gerðu þetta af svo mikilli snilld, allir sem einn, svo vel og yndislega að það var eins og hjarta manns fylltist af ást til þeirra. Já, mikil feikn var gaman að sjá hópinn skila Ivanov, leikriti Antons Tsjekhovs, í leikgerð – væntanlega hópsins alls,- hafi ég skilið orð leikstjórans, Baltasars, rétt.
Vilhjálmur frá Skáholti
Í síðasta Kiljuþætti Sjónvarpsins fékk ljóðskáldið Vilhjálmur frá Skáholti talsverða umfjöllun í tilefni þess að hundrað ár eru liðin frá fæðingu hans. Það var mjög vel við hæfi. Hefði umfjöllunin fengið bestu einkunn ef þáttarstjórnandinn hefði sleppt því að margendurtaka og leggja áherslu á að Vilhjálmur hefði verið „róni“.
Man ég, man ég tíma tvenna
Sum af ljóðum Davíðs Stefánssonar sitja fastar en önnur í minnissvæði heilans. Sum þeirra hrifu lesandann með sér og vöktu sterkar tilfinningar. Ekki síst þegar lesandinn var ungur.