Það vakti athygli okkar hvað lítið er um pöddur þetta árið. Ólíkt fyrri sumrum og sérílagi því í fyrra. Varla að maðkur næði sér á strik á alaskavíðinum. Og fiskiflugur og slíkar fullvaxnar hafa eiginlega ekki sést. Hvað þá geitungar. Fiðrildi afar sjaldgæf. Menn tala um kaldan vetur og kalt og þurrt vor sem ástæðu. En hvað sem því líður þá er þetta tvíbent. Mennirnir fagna en fuglarnir harma.
Árás á London
Árás á London. Venjulegu fólki í dagsins önn slátrað. Án miskunnar. Þannig var það einnig í New York í september um árið. Venjulegu fólki í dagsins önn slátrað. Þjóðarleiðtogar brugðust við með því að snúa bökum saman. Sýndu samstöðu á móti grimmdinni og reyna að uppræta upptök hennar. Ekki er auðvelt að skorast undan þátttöku í slíkri samstöðu.
Hvar hjartað slær
Við hittumst í anddyri hússins í gær. Á miðjum degi. Hann er grannur og snaggaralegur, maður á mínum aldri, og sagði, eftir góðan dag, „ég keypti nýjan bíl. Var orðinn leiður á að þvo þann eldri.“ Fyrst horfði ég á manninn, þóttist greina kaldhæðni, því hann átti svo til nýjan bíl fyrir. Sömu tegundar. Loks kviknaði á perunni og ég svaraði: „Ég þekkti mann sem keypti nýja skó þegar hann sleit skóreim.“
Áríðandi athugasemd
Í framhaldi af pistli í gær um andlát sonar Arnbjarnar Eiríkssonar, skal upplýst að útför drengsins verður gerð miðvikudaginn 29. júní, kl. 14:00 frá Keflavíkurkirkju.
Sorgarfregnir
Þegar ég opnaði tölvupóstinn undir hádegi í dag, nýkominn úr Borgarfirði, beið mín bréf frá Arnbirni Eiríkssyni, góðum vini, í Nýlendu 2, í Sandgerði, þar sem hann tilkynnti andlát systur sinnar, Margrétar Eiríksdóttur. Hún lést á sjúkrahúsinu í Húsavík, 15. júní.
Norðanáttin sem hvarf
Lurkum lamið eftir gróðursetningarhelgi hlustar fólk fullt eftirvæntingar á veðurspár og vonar að nú loksins rætist þær af alvöru: „fer að rigna undir hádegi…, rignir í dag og á morgun….“ En klárt er að regn er eitt af því sem græðlingabændur þrá hvað mest af öllu þessar vikurnar og hafa verulega samlíðan með jarðargróðri sem þroskaheftur bíður og stynur og ákallar tilveruna um vökvun.
Við horngluggann
Eins og flesta morgna, upp úr klukkan sex, settumst við Ásta mín við horngluggann með kaffið okkar í morgun. Áður höfðum við kveikt á útvarpinu, rás eitt. Tónlistin sem þeir velja fyrsta klukkutímann í þættinum Árla dags, virðist ekki vera valin til þess að kalla fólk út í lífið. Stundum dettur manni í hug, bókstaflega, að einhver nákominn þáttastjórnendum sé nýlega dáinn og útförin verði seinna um daginn.
Hógværð og þandir brjóstkassar
Tvær fréttir um liðna helgi vöktu athygli mína umfram aðrar. Önnur snýr að forseta Indlands. Hann er forseti þjóðar sem telur fimmtíu milljónir manna. Smávaxinn, grannur og umfram allt hógvær í fasi kom hann í heimsókn til Íslands. Það var fasið sem gladdi hjarta mitt. Lærdómsríkt var að sjá hve framkoma mannsins var gjörólík framkomu Íslendinganna, sem ávallt ganga um með þanda brjóstkassa eins og þeir einir skipti máli.
Á fallegum degi
Og hún sagði: „Þú ert eins og níræður karl.“
Hann sagði: „Er ég hvað?“
Hún sagði: „Eins og níræður karl, illa til fara.“
Hann sagði: „Hvað áttu við, kona?“
Hún sagði: „Þú ert í ljótum fötum, óhreinum og púkalegum.“
Hann sagði: Hverslags árás er þetta, á að brjóta mig niður núna?“
Rigningarsumarið mikla
Þetta þráláta kalda veðurlag, norðan átt, heiðskír himinn og næturfrost, sem legið hefur yfir landinu svo til allan maímánuð, minnir óneitanlega á vorið 1955. Þá voru dagarnir fallegir eins og núna en gjarnan þunn frostskel á jörð á morgnanna. Við unnum við að undirbúa kartöflugarða Reykjavíkurbæjar fyrir sáningu, en almenningur tók gjarnan á leigu garð og setti niður kartöflur og sitthvað annað.