Hann lánaði mér flugvélina sína. Það var afar spennandi. Þegar út á flugvöll kom fór ég yfir flapsana, stélstýrið og mældi bensínið í tankinum. Ég var glaður í sinni og raulaði lagstúf. Dáðist að vélinni. Svo kom ég mér fyrir inni í vélinni og setti í gang.
Mjúklegt vélarhljóðið hjalaði við mig. Kallaði svo í turninn og fékk leyfi og taxaði á brautarenda. Allt gekk þetta vel og leyfi til að taka á loft. Flaug svo hring yfir Reykjavík. Það var heiðskírt veður, logn og snjóföl yfir landinu. Fullkomið veður til að dóla austur, yfir Hengil og hringsóla. Talsverð umferð bílaumferð á Suðurlandsvegi, gufustrókar upp af virkjunum og Þingvallavatn eins og djásn í vetrarskrúðanum.
En það er lítið að gera í svona flugi og óþolinmóðir menn endast ekki lengi í tilgangslausu flugi. Stefndi loks í vestur og fékk þá flugu í hausinn að prófa að fljúga undir brú. Lækkaði flugið og allt leit þetta vel út. En svo kom þessi smellur. Vinstri vængurinn rakst í brúarstöpulinn og rifnaði af og vélin skall í jörðina.
Ómeiddur kom ég mér út úr henni og horfði skelfingu lostinn á flakið. Svo fór ég að velta fyrir mér hvernig ég ætti að segja Guðmundi frá þessu. Og skelfing mín jókst. Það var þá sem ég vaknaði.