Náungi minn í strætóskýlinu hnipraði sig enn meira saman og nú réri hann fram í gráðið. Umlið varð ögn hærra. Ég stóð upp, engum háður og sæmilega bjartsýnn og bjóst til að fara. Það var þá sem ég heyrði ekkahljóðin.
Í strætóskýlinu
Ekki man ég hvað langt er síðan ég fór í strætó síðast. Hátt í tuttugu ár sennilega. Mér finnst strætó óvinveittur mér. Eins og margar opinberar stofnanir. Aftur á móti gerði ég mér það til tilbreytingar upp úr hádegi í dag að leggja bílnum mínum í borgarhverfi sem ég veit svo sem ekkert um. Fjarri mínum slóðum. Og ég labbaði dálítinn spöl frá bílnum og settist á bekk í strætóskýli. Það var ekki rigning.
Perlur
Við næsta borð sátu eldri hjón. Þau voru fremur smávaxin og höfðu keypt sér langloku og kaffi og karlinn átti erfitt með að stinga gafflinum í langlokuna því skorpan var svo hörð og mikill skjálfti í höndunum á honum.