Það var ákaflega ánægjulegt að hlýða á helstu sérfræðinga þjóðarinnar í málvísindum, sem og biblíufræðinga, ræða um nýju biblíuþýðinguna.
Pallborð í Neskirkju
Það var lærdómsríkt að hlýða á pallborðsumræður í Neskirkju í hádeginu í gær. Um þrjátíu manns mættu þar til að hlýða á sérfræðinga fjalla um nýja biblíuþýðingu. Augljóst er, og hefur margoft komið fram í fjölmiðlum, að margt fólk er langt frá því að vera sátt við þýðinguna.
Í þessu rotna bæli… …syngur grasið…
„Brestir menningarsamfélags koma
skýrast í ljós í lífi lánleysingja
og utangarðsmanna.“
Doris Lessing velur tvær tilvitnanir framan við skáldsögu sína Grasið syngur.
Biblíuþýðingin og þrasið
Það fer ekki framhjá neinum á þessum dögum að menn bregðast á ýmsa vegu við nýju biblíuþýðingunni. Er það væntanlega fastur liður í hvert sinn sem ný þýðing hennar kemur fram. Margt af því sem neikvætt er sagt um biblíuþýðinguna virðist fremur af rótum stærilætis en ígrundun og hógværðar, sem ætti þó að vera aðal allrar umræðu um þessa háheilögu texta.
Biblían er blessuð bók
Sjaldan hef ég séð fallegri bók og betur unna. Augljóst er að útgefandinn hefur lagt metnað í að gera hana sem best úr garði. Það er mjög ánægjulegt að meðhöndla hana og lesa. Hún er viðmótshlý og elskuleg. Allt við útlit og smekkvísi er til fyrirmyndar. JPV útgáfa á hrós og heiður skilin fyrir framúrskarandi vandvirkni.
Hún ilmar eins og lilja í dölunum
Í pistli Egils Helgasonar, í framhaldi af þætti hans Kiljunni 17. október, birtir hann kvæðið Alsnjóa, eftir Jónas Hallgrímsson og segir:
Hjartavörður, kaldur eða heitur?
Horfði á þátt Egils, Kiljuna, á netinu í dag. Er of kvöldsvæfur fyrir þætti eftir klukkan tíu á kvöldin. Þátturinn var góður. Þar er af ýmsu að taka. Kolbrún sagði að Doris Lessing ætti Nóbelsverðlaunin skilið en hefði ábyggilega ekkert við alla peningana að gera. Það er vitaskuld aukaatriði. Kolbrún endurlas Grasið syngur, síðustu daga, og hreifst að nýju.
Um kerlingabækur
Það hefur vakið athygli mína hvað fáir vitar hafa tjáð sig um Doris Lessing og Nóbelsverðlaunin sem hún hlaut í liðinni viku. Kannski hefur verið svona gaman að velta sér upp úr stjórnmálum borgarinnar að allt annað hafi gleymst. Eða finnst íslenskum vitum kannski svona lítið til hennar koma? Heyrði þau útvöldu í þætti Egils, Kiljunni, aldrei nefna nafnið hennar sem möguleika.
Tangarínur í Peredelkino
Það var tvennt sem gerði liðna helgi ánægjulegri umfram margar aðrar. Í fyrsta lagi gróðursetning í skaplegu veðri á föstudagsmorgninum, veðri sem breyttist í úrhellisrigningu, nánast skýfall, sem entist út daginn og nóttina í sunnan og suðaustan stormi. Laugardagurinn, sem heilsaði snemma með einstakri blíðu, blíðu sem varði allan þann dag og sunnudaginn, óvænt. Þetta var í Litlatré.
Eins og konur hnoða deig
Þetta varð innihelgi. Hún átti samt ekki að verða það. En norðan þræsingurinn var stífur. Tólf til sextán norðaustan. Hitinn plús fimm. Þá er gott að hafa góðar bækur. Ásta las Jón Kalman, sjálfur er ég svo heppin að eiga The Norton Anthology of Amerikan Literature. Hún er gersemi. Lýkur aldrei. Enda nítján hundruð fimmtíu og fimm blaðsíður.