Á góðum morgni vakna ég einni mínútu áður en útvarpið kveikir. Það er klukkan 6:40. Þannig var þetta í morgun. Og beinagrindin verkjalaus. Sótti blöðin niður í anddyri og settist yfir þau með kaffið sem Ásta bjó til. Fékk ekkert út úr blöðunum. Kannski tvær greinar. Önnur eftir gamla biskupinn.
Kveikti þvínæst á tölvunni. Las bloggarana sem eru í „favorit-inu“. Þar er nú súpan stundum „sérstök“. Skoðaði nýju heimasíðuna hans Brynjólfs = binni.is, hún er stórglæsileg. Ég ætla að biðja hann um að blása nýju útliti í mína síðu. Þetta smitar.
Á slæmum morgni vakna ég löngu áður en útvarpið kveikir. Þá fer beinagrindin framúr á undan mér. Og ég elti hana. Er að vona að bráðum linni sjálfstæði hennar. En læknirinn sagði að það tæki sex til tólf mánuði. Ég hef svo sem ekki haft á mér orð fyrir þolinmæði.
Í morgun var alhvít jörð, þrátt fyrir hugtakið „vor“ sem bæði heyrist í tali manna og sést í textum þeirra oftar og oftar um þessar mundir. Hvað sagði ekki Jón Múli í morgunútvarpinu um árið: „Nú er það svart maður, allt orðið hvítt.“