Orðið varð maður

Ritningin, mest bóka, segir frá hinum stórkostlegasta atburði, holdtekt Spekinnar, Orðsins, og innkomu þess í heim mannanna. Hinn fátæklegi og einfaldi umbúnaður sviðsins undirstrikar hvar hina sönnu Speki er að finna og hvað Viskan hefur ólíkt eðli og yfirbragð heims mannsins, hvar oflæti, hégómi og hismi eru í hávegum höfð.

Lesa áfram„Orðið varð maður“

Dagur skötunnar

Fór í fiskbúðina í gærmorgun. Vildi vera snemma í því. Lyktin kom á móti mér út í bíl. Hún lofaði góðu. Fleiri voru að koma að. Karlar á efri árunum. Sumir svo haltir að þeir komust varla frá bílunum sínum. Einn svo slæmur að hann gekk út á hlið. Svo voru aðrir eldhressir og geystust yfir bílaplanið. Þarna voru líka konur. Ein í pels. Dálítið þóttaleg. Inni í búðinni var þröng.

Lesa áfram„Dagur skötunnar“

Guði sé lof fyrir Kárahnjúka

Fyrra tilvikið var á rakarastofunni einn morguninn í vikunni. Ég fletti Herópinu, sem þar lá frammi, á meðan ég beið. Rakarinn var afar natinn og innilegur við manninn í stólnum. Hann ræddi um velmegun Íslendinga, lækkanir á eignaskatti, fjármagnsskatti og tekjuskatti. „Dásamlegir tímar,“ sagði hann og viðskiptavinurinn sagði „já,“ og „já“ og enn einu sinni „já.“ „Það er mikil Guðsblessun hvað þjóðin okkar hefur það gott,“ sagði rakarinn, „finnst þér það ekki?“

Lesa áfram„Guði sé lof fyrir Kárahnjúka“

Bar 185

Eitt af því fyrsta sem við gerðum var að fara í hljómdiskaverslun. Fundum eina risavaxna. Hittum þar fyrir ungan afgreiðslumann sem fór strax í tölvu að leita þegar ég söng fyrir hann hluta úr „We Three“, laginu sem sagt var frá í síðasta pistli. Hann bauð okkur síðan að fylgja sér um eina hæð niður. Þar voru hundrað rekkar með þúsundum titla og hann fann strax tvo diska með vinum mínum síðan fyrir 53 árum. We Three er á báðum diskunum. Blekblettirnir heitir, hét, kvartettinn. The Ink Spots. Þetta var í Buchananstræti.

Lesa áfram„Bar 185“

Blús

Fyrst þegar ég sá hana stóð hún upp við Aga eldavélina í eldhúsinu í gamla bænum á Gilsbakka. Hún var með heklað sjal yfir herðarnar og svuntu framan á sér. Bundið yfir hárið. Hún drakk kaffi úr bolla. Af hjartans list. Hélt um bollann með báðum höndum og horfði ofan í hann. Mér virtist hún innhverf og þunglyndisleg. Ein af þessum sem ávarpar ekki ókunnuga að fyrra bragði. Hún var liðlega sextug þegar þetta var. Sjálfur var ég fjórtán ára. Sumarstrákur úr Reykjavík.

Lesa áfram„Blús“